Door het venster van mijn leven
lopen sporen in het zand
leiden mij naar verre dromen
geven mij daar weer een hand

Langs die zee vond ik de duinen
op en neer liep daar mijn pad
en met de voetstap die ik maakte
verloor ik telkens wat er was

Maar al deed ik dan verdwalen
en zag mijn hart steeds weer de vloed
toch wist ik in mijn gedachten
dat mijn spoor steeds verder moest

Daarom volg ik nu mijn sporen
die ik zachtjes achter liet
loop terug wat was verloren
laat mijn ware ik weer zien