Op de weg naar overmorgen
ligt een mistig pad,
onbekend en onbeschreven
als een laatste blad.
Heel voorzichtig baadt men zich,
er telkens weer doorheen.
Voelt dan soms de angst van binnen
en voelt zich soms zo leeg.
Je kunt er namelijk nimmer weten,
wat er telkens voor je ligt.
Op je pad naar overmorgen...
steeds een laag met mist.

Aqua 1955