Het kraken van een borrelnoot
is vaak het enigste dat je hoort.
De rest is maar gefluister,
want men is bang dat er iets  stoort.

Communiceren wordt zo vaak vergeten,
elk woord wordt er belet.
Men hangt te hangen zonder inhoud,
totdat dat ding wordt uitgezet.

Want zeg eens iets, dan hoor je snel ...
"nu hou toch eens je kop".
en voor je het weet is het weer "stil"
en zit je mond op slot.

Zelfs kinderen doen er vaak niet eens leren,
zoals een werkelijkheid wel is.
Want voor een woord is uitgesproken
hoor je vaak alweer "gesis".

Zo sleurt men elke avond weer
van de tafel naar TV
en voor men weet is s 'avonds laat
een woord een wens geweest.

En staat dat "ding" er dag na dag,
omdat er niemand ook maar leert ...
dat woorden steeds verloren gaan
als gestaar... dat een leven deert.

Aqua 1955