Ik ben het zelf , die met zijn woorden
En met verbeelding tot je spreekt
Herken daarin jou medemens
Waar ik zo vaak om geef

Je uiterlijk was me niet belangrijk
Het innerlijk des te meer
Omdat ik op mijn tocht naar morgen
Jou daarin altijd heb vereerd

Je spiegelde steeds dat innerlijk
en je gaf het dan aan mij
En als ik een dag vergeten was
Dan maakte je mij vrij

Zo bouwde jou vriendschap een verlangen
De weg naar toekomst en de rust
Waarmee je vrienden voor het leven
Af en toe eens knuffelt en eens  kust

Bedankt jij mijn liefste vriend op aarde
al  moet  ik dan morgen verder gaan
Ik keek van binnen uit je ogen
En zag me dan daar  zelf weer staan